DE RUSSISCHE GEEST GIERT DOOR HERMANIS' SHUKSHIN'S STORIES

Vincent Kouters
06.29.2010
vincentkouters.nl

Hartstochtelijker en treuriger had het Russische plattelandsleven in het Sovjettijdperk niet verbeeldt kunnen worden dan in Shukshin's Stories op het Holland Festival. In deze bruisende enscenering van 8 korte verhalen van de Rus Vasily Shukshin staan evenzoveel antihelden centraal. Troostrijk theater is het, over dromers, losers, kleine criminelen en ouden van dagen.

De voorstelling wordt gespeeld door het Theatre of Nations uit Moskou met de Letse Alvis Hermanis als gastregisseur. Deze laat de meeslepende verhalen vergezeld gaan van een moderne, minimale en strakke vormgeving.

De 7 acteurs staan voor een wand met levensgrote foto's van de inwoners van het Russisch gehucht Srostki, de geboorteplaats van Shukshin. Verder staat er slechts een lange houten bank. Op dit kale podium geven ze gestalte aan de geestdriftige figuren die Shukshins simpele maar oprechte verhalen bevolken. Er wordt gedanst, geschreeuwd, gelachen en gehuild. Drie uur lang giert de grillige Russische geest, klagerig maar onverwoestbaar, door de zaal.

In een van de leukste vertellingen ziet de jonge landarbeider Sergei in een winkeltje een paar peperdure laarsjes dat hij graag voor zijn vrouw wil kopen. Vertwijfeld loopt hij langdurig op en neer tussen zijn vrienden, die zich afvragen waarom een boerenvrouw met zulke fijne laarsjes door de blubber zou waden, en de verkoopster die in hem geen klant herkent. Hij koopt ze toch, is een moment in de zevende hemel, maar staat thuis een harde landing in de realiteit te wachten. Ze passen niet.

Van regisseur Hermanis was eerder in Nederland The Sound of Silence te zien. Net als die voorstelling is ook Shukshin's Stories op en top feelgoodtheater, licht van toon en af en toe flink sentimenteel, maar met veel bravoure en een knipoog gespeeld. Vooral hoofdrolspeler Evgeny Mironov laveert magistraal tussen aanstekelijke malligheid en bittere ernst.

De toeschouwers in Theater Bellevue die geen Russisch spraken, hadden al snel door dat de boventitels (als deze al synchroon liepen met de acteurs) maar het halve verhaal vertelden. Normaal gesproken funest voor drie uur teksttheater, maar hier ruimschoots goedgemaakt door het beeldend vermogen van de acteurs.