HOLLAND FESTIVAL

ShukshinNee, laten we het niet hebben over de Russische ziel. Dat waanbeeld van het exotisch gegroefde gelaat met de branderige wodkablik over eindeloze toendravlakten. Of de irritante neiging om Russische kunstenaars niet te beoordelen op wie ze zijn en wat ze laten zien, maar op de mate waarin zij zich conformeren aan de stereotypische mix van uivormige torenspitsen, eindeloze natuurbeschrijvingen en diepzinnige a-capella-klanken. De voorstelling Shukshin's Stories (door het Moskous State Theater of Nations gespeeld op het Holland Festival) biedt bovenstaande overigens in overvloed, maar zonder de minste pretentie iets van een alomvattende, melancholieke identiteit prijs te geven. Het is juist de intimiteit van de acht gespeelde miniaturen die overtuigend werkt, liefdevolle portretten van plattelandslui die dag-in-dag-uit naar een brede horizon kijken, maar zichzelf er niet overheen kunnen denken. Zelfs boos worden over gemiste kansen hoort niet tot hun repertoire. De dagsluiting is een berustend 'ach ja'.Daarna: een stevige borrel.